زیبا ترین و بهترین باورم تویی
و تا نهایت باور می شناسمت...
و همه ی کسانی را که به معجزه ی عشق پاک معتقدند.
همیشه راهی هست برای گذشتن از دریای مشکلات.می توان معتقد بود به معجزه و خوشبخت ولبریز از امید و اراده ای برای ساختن این امید...
می توان در آرزوی پرواز بود و یک دریا که قدرت محصور کردن آسمان را داشته باشد.می توان آسمان بود و یا خیس از وجود دریا و به وسعت دریایی می توان عاشق این زندگی بود.
باز هم منم و تنهایی بنفش و صدای گذر لحظه های عمر و دلواپسی های قلب تنگم... دلتنگ خوشبختی های کوچک و کوچکترین بهانه های من برای زیستن...
حال منم و تنهایی و دنیایی از تیرگی های ناپیدا.می ترسم!هم از امروز و هم از فردا... چشم به جاده های انتظار دوخته ام بی آن که بدانم چرا...!
گویای درونم خاموش است و دلتنگ روشنایی چشمانی آسمانی ست.
شاید این منم که خورشید را می جوید در تاریکی ظلمانی شب.شبی هزار ساله و بی انتها...
فردا راه دیگری برای رسیدن به تو تجربه خواهم کرد.اگر به فردا برسم و اگر فردایی باشد...
در رویاهای فردا............... دانشجویان پرستاری شهیدبهشتی ورودی91...