وای که چقدر سرانگشت خسته بر بخار شیشه  ی پنجره هاکشیدم وتونیامدی .....نیامدی  تاببینی که بدون تو چه تنهایم..........

نیامدی تاشاید وجدانت راحت بماند ......تایادت نیاید روزگاری تمام دنیایم بودی....اماتمام اینها باعث نخواهدشدتاتقدیر فراموش کند بی مهریت را.....من شاید بتوانم بازهم سکوت کنم اما مطئن هستم روزگاروبازی هایش نه....

.نگرانم!نگرانم برای روزهایی که می آیندتاازتوتاوان بگیرند،نگرانم برای پشیمانی ات زمانی که هیچ سودی ندارد.......روزگاردردکشیدنت برایم عذاب آور خواهدبود.......اماروزهاخواهدگذشت تو،آری تو!آنچه که به من بخشیدی ازدست دیگری بازپس خواهی  گرفت......تومرافراموش  خواهی کرد میدانم.من منتظر شکستت نیستم ،نفرین هم نمیکنم،به حرمت عشقی که  هرگز معنایش راندانستی ...!!!!

به خاطر اشک هایی که به  من ارزانی داشتی ،به خاطر خودت،امامیدانم  این برای فراراز سرنوشت کافی نیست  ..... تحسینت کردم ،نه آنگونه لایقش باشی !!!اماچشمانم تنها تورامی دید  ....تویی که امروز به جانم ضربه زدی  وتنها رفتی ،بی من...بمان وتجربه کن:

یاری دیگررا....

گرمی دستی دیگررا..

به خاطر نیاور مرااگر اینگونه راحتی .....